Publica por Nós Diario ó 3 de abril de 2020, por Montse Dopico
“Todo o pobo galego saíu cara ás frontes, empurrado pola súa capacidade emotiva para sentir a grande hora de España”. Isto escribiu en Galicia en guerra en 1938 o falanxista Luís Moure Mariño. Mais non era así. O Exército franquista formouse sobre todo por recrutamento forzoso e non como resultado da mobilización cidadá. E nin a participación nas súas filas implica adhesión ideolóxica nin a colaboración co mesmo revela lealdade sociolóxica. Porque todo é máis complexo. Así o cre o historiador Francisco J. Leira, autor de Soldados de Franco.
Nin cruzados nin mártires voluntarios da nación, como rezaba a propaganda franquista. Nin só, nin fundamentalmente, africanistas, falanxistas ou carlistas, porque tamén había comunistas, nacionalistas, anarquistas, socialistas ou apolíticos. Nin sequera o simplificador e popular “fascistas”. Senón diversas xeracións de homes de heteroxénea condición social e ideolóxica recrutados nun clima de terror. Labregos, estudantes, obreiros, avogados, profesores… Así eran os soldados de Franco, segundo Francisco J. Leira Castiñeira.
Continuar lendo en Nós Diario
